TECHNOLOGIA DREWNA

Łączenie drewna wzdłuż

Łączenie drewna wzdłuż, z krótkich odcinków stosuje się aby:
– otrzymać długie elementy, wykorzystując krótsze deski lub listwy z surowca niższej klasy,
– po wycięciu sęków i wad otrzymać produkt bez wad,
– zagospodarować odpady,

Stosuje się zasadniczo dwa zarysy połączeń na mikrowczepy: ząbki przez całą wysokość deski (dla stolarki okiennej, budownictwa), rys. 1a, b i połączenie „na kreskę”, gdzie ząbki są ukryte pod poprzecznym przecięciem (płyta meblowa), rys. 1c, d, e.

Rys.1. Odmiany mikrowczepów

Gdy ząbki wypełniają całą wysokość połączenia, zarysy mikrowczepów, na obu końcach deski, winny być przesunięte o pół podziałki, licząc od spodu deski. Pierwszy koniec zaczyna się, na dole, ząbkiem, na drugim końcu jest wrąb. Wówczas ząbki wsuwają się w luki kolejnej deski tak, że na spodzie powstaje równa płaszczyzna. Gdyby nie było przesunięcia, zarówno na górze, jak i na dole powstawałby uskok o wysokości ½ podziałki (rys.1b). W trakcie strugania trzeba by zebrać wystające fragmenty (zarówno na dole, jak i u góry). Strata grubości materiału to w sumie wysokość jednego ząbka. Czopiarki z literą ”L” w oznaczeniu mają wbudowany mechanizm podskoku stołu, który zapewnia przesunięcie profili. Wykorzystując najprostszą czopiarkę FC-10S, trzeba najpierw obrobić partię materiału z jednej strony, a po ręcznej zmianie wysokości stołu naciąć ząbki na drugim końcu desek. Innym wyjściem jest zestaw dwóch czopiarek do oddzielnej obróbki I i II strony pakietów, które są systematycznie przekazywane z czopiarki na czopiarkę.

Inna sytuacja jest przy połączeniu „na kreskę”. Tutaj deski muszą być wstępnie ostrugane na równą grubość, gdyż bazą jest raz dół, raz góra listwy (klepki). „Idealny środek zarysu” połączenia (teoretyczny) musi wypaść dokładnie w połowie grubości klepki, gdyż w trakcie obróbki na czopiarce lub montażu w prasie, klepka przewracana jest „na plecy”. Odchyłka o 0.2 mm od środka, to 0.4 mm straty grubości surowca. Zasada ta nie dotyczy obróbki na dwóch czopiarkach – tam bazą jest zawsze spód.

W czopiarkach ze stałym stołem żeliwnym łatwiej obracać pakiet płasko na stole. Wówczas z obu stron na dole wychodzi np. ząb. Aby ząb trafiał w lukę, co drugą

klepkę przekręca na plecy, podczas wkładania w prasę (rys.1c). Czopiarki z taśmą w stole roboczym (litera „T” w symbolu) potrafią wycofać cały, uporządkowany pakiet. Można go wówczas przechwycić w kasetę przewracającą i po przełożeniu „na plecy” podać do drugiego zabiegu. Wtedy klepki wkłada się w prasę bez obracania (rys 1d).

Aby uzyskać czysty ślad kreski, stosuje się podcinacze – niewielkie piłki tarczowe, które nacinają płytki rowek w miejscu płaskiego czoła. Miejsca tego nie obrabia już frez, który lekko stępiony, strzępiłby krawędź. Przy wykonywaniu połączenia asymetrycznego (rys.1e) czoło skrajnego, grubego zęba obrabia piłą wyrównująca (rębak), a lukę po drugiej stronie wycina tylko jeden podcinacz o zwiększonej mocy.

Rys.2. Przykładowe rozmieszczenie czopiarki i prasy:
A – czopiarka z ręcznym posuwem i prasa pneumatyczna;
B – czopiarka zmechanizowana, ze stołem obrotowym i prasa hydrauliczna. Możliwe są inne konfiguracje.